mijn moeder had kanker, ze heeft het overleeft. Het is al 5 jaar geleden maar tot de dag van vandaag ben ik bang. Bang voor wat me te wachten staat, er komt een tijd dat het opnieuw verschijnt. Uiteindelijk is het nooit helemaal weggegaan want dat kleine stofje blijft. Ik was 8 en kreeg te horen dat ze een hersentumor had. Sinds die dag heb ik last van angst en ja tuurlijk heb ik therapie gekregen maar paniekaanvallen blijven. De stress en angst gaat niet weg. De schrik voor ambulances, de angst voor ziekenhuizen, de scheldende kinderen die alles in flashbacks laten terugkomen, de pijn van toen, het besef dat zij nooit echt zeker weet of ik haar dochter ben. Ze hadden een vrede voor haar neus kunnen zetten en zeggen dat het haar dochter was, op dat moment zou zij dat hebben geloofd. Het doet pijn, zoveel pijn.